İSİMSİZ KAHRAMANLAR

Çanakkale’de savaşıyoruz, Çanakkale’de;

Her yer kan, herkes siper almış vaziyette.

Kalplerde bir umut var, belki kazanırız diye;

Belki demek yok, kazanacağız olmalı bu düşünce.

Daldan kopan kuru yaprağa döndük,

Acıyla dolu gönlümüzde büyük bir sancı oldu.

Kıvranıyorduk, kalkamıyorduk;

Bir güç, bir güç istiyorduk Rahman´dan.

Evet, vardı karşımızda belki çelikten bir ordu;

Lâkin yoktu onlarda iman denen süngü,

Her bir neferimiz birer kahramana döndü,

Şaşırdı koca cihan önümüzde diz çöktü.

Kimisi cephedeydi mücadele etti ölümüne,

Kimisi de geride; çoluk çocuk, yaşlı, kadın demeden .

Çıplaktı ayakları, kırık döküktü kağnıları,

Tek gaye vardı; ulaşmalıydı cephane tükenmeden.

İşte kimdir bu vatan için savaşan dersek,

Aklımıza gelir o yiğitler.

Kimdir bu vatan için savaşan dersek;

İsimleri yoktur, isimsiz kahramanlar...

Tek bir ortak paydaları vardı aslında;

Hiç pes etmediler, hep direndiler.

Üstlerine düşen vatan borcunu,

Canları pahasına ödediler, isimsiz kahramanlar...

Dillerinde hep bir laf vardı,

“Bismillah, elhamdülillah”

Tüm cihana unutulmaz bir ders verdiler;

İsimleri yoktur, isimsiz kahramanlar...

Ayşenur Yalçın
Taşova/Çaydibi Ortaokulu Öğrencisi